Een voorbeeld van zo’n “hopeloze” vogel die, dankzij haar vasthoudende en liefdevolle eigenaren, nu geniet van een heerlijk Vrolijk leven, is blauw-gele ara Rocky. We hebben haar leren kennen tijdens een gedenkwaardig huisbezoek in Rotterdam. Rocky is ongeveer 28 jaar en woont haar hele leven al bij haar huidige eigenaars. Tot voor kort maakte Rocky daar de dienst uit en bepaalde zij in hoge mate de gang van zaken in het gezin. Haar baasjes raakten ten einde raad, want Rocky vloog letterlijk mensen aan. Zij vertoonde ernstig partnergedrag naar de vrouw des huizes en legde geregeld eieren. Ze schreeuwde letterlijk de oren van je hoofd en leek niet te beïnvloeden.Haar baasjes houden veel van Rocky en hebben daarom hulp gezocht bij diverse stichtingen. De adviezen die men daar formuleerde naar hen toe,  hebben ons bij SVP toch wel geschokt. Onze collega-stichtingen bevatten allemaal papegaaienliefhebbers. Men weet over het algemeen het één en ander van papegaaien en hoe daarmee om te gaan. Ten aanzien van een vogel als Rocky lijkt dat dus minder het geval te zijn. Men gaf aan dat Rocky onhandelbaar was en zou blijven en dat verbetering uitgesloten was. Men raadde aan om haar naar een kweker te doen, want in een volière zou ze veel gelukkiger zijn. Eén stichting gaf direct een naam en adres van een liefhebber die de ara wel wilde hebben.

 

De baasjes waren zeer verdrietig en wilden eigenlijk helemaal geen afstand doen van Rocky. Inmiddels dachten ze dat er geen andere optie was en ze wilden Rocky niet ongelukkig laten zijn. Omdat de potentiële herplaatskweker ervan af zag, kwamen ze bij SVP terecht. Op basis van een kort telefoongesprek was duidelijk dat er een heel aantal zaken was waar een gedragsverandering van de baasjes tot de mogelijkheden behoorde. Een huisbezoek volgde en met het steeds weer verbluffende succes. Binnen twee uur was de wilde, aanvallende en krijsende Rocky “getemd” en kon ze keurig op haar speelboom in de kamer blijven zitten, zonder te schreeuwen. Overigens hoefde Rocky niet zoveel te leren, maar de baasjes des te meer, zoals dat altijd het geval is.Inmiddels zijn we een maand of twee verder. Rocky is zaterdag gebracht voor vakantieopvang en het is spannend om te zien wat er dan van de vogel geworden is en hoe de baasjes er aan toe zijn. Er iss veel verbeterd: voeding, douchen, veel naar buiten, speelmateriaal, Rocky blijft op haar plekje, schreeuwt veel minder, partnergedrag wordt vermeden en de baasjes leren dagelijks nog dingen waar ze op moeten letten. Ze geven aan dat de situatie 80 % verbeterd is. De situatie is acceptabel en er zijn nog ontwikkelingsmogelijkheden.

 

Wat ons nu zo schokt is het feit dat papegaaienkenners, -liefhebbers, zonder de vogel te kennen en zich er in te verdiepen, adviseren om het dier in een volière te plaatsen. De aanname dat het nooit goed komt. Terwijl we hier praten over een gezonde vogel die door verkeerde omgang vanuit de mens, verkeerd gedrag aangeleerd heeft. Dat is om te buigen. Namelijk de mens past zijn gedrag aan en de vogel gaat dus anders reageren.

 

Tijdens de kennismaking met andere vogels blijkt Rocky met al haar agressie en imponeergedrag een watje. Ze begrijpt niets van andere papegaaien. Ze vindt ze eng, snapt de taal niet en wil er liever niets mee te maken hebben. Was deze vogel zomaar in een volière gezet, dan zou dat vreselijk voor dat dier geweest zijn. Ze zou doodongelukkig geworden zijn. Het is zelfs de vraag of ze dat zou trekken. Een papegaai die door mensen opgepapt en -gevoed is, kun je niet zomaar bij andere papegaaien zetten. Rocky is duidelijk gericht op mensen. Houdt de mensen in de gaten en zoekt alle gelegenheden om te communiceren. En daar is ze slim in. Ze past haar gedrag feilloos aan.
Inmiddels heeft Rocky met de nieuwe mensen om haar heen, vriendschap gesloten en stapt ze zonder enig probleem bij anderen op. Rocky is een hartstikke leuke vriendin die het graag goed wil doen voor de mensen om haar heen. Men moet alleen aan de juiste veertjes trekken!Overigens gaat dit verhaal over een Ara, maar het zou ook een Edel kunnen zijn of een Kaketoe, een Amazone, een Bont Boertje of, nou ja, vul zelf maar in. Probleem is dat als we men zelf niet direct kennis heeft van bepaald (probleem)gedrag er niet wordt verwezen naar een collega-stichting die dat wel heeft, maar dat men de vogel opgeeft en hem probeert weg te stoppen in een situatie waarin het dier zich nauwelijks of niet zal kunnen handhaven. Verwijzen en samenwerken is beter, beter voor de vogel en beter voor de baasjes!

Een heel ware en tegelijk ook schokkende constatering. In onze lange opvang”carrières” zijn er ontelbare voorbeelden geweest van als hopeloos ervaren vogels, die de beste Vrolijke vriendjes werden die je je maar kan wensen. Ongeacht de soort. Maar hoe vaak er dan al aan de eigenaars door vrienden, kennissen, kwekers, dierenartsen en …. papegaaienclubs was geadviseerd om de vogel in een volière te doen of geen huiskamervogel meer te laten zijn, dat is bedroevend.