Amazones zijn extraverte vogels, je weet al heel snel in wat voor bui zo’n vogel is. Als ze boos zijn, moet de hele wereld dat weten. Maar als ze blij zijn ook!

En dat laatste is vooral wat we heel erg merken bij ons opvangertje Rambo, een blauwvoorhoofdamazoneman die in 1997 uit het ei is gekropen. Rambo is na een traumatische ervaring halsoverkop bij ons gekomen. Hij heeft een aantal dagen naast zijn onverwacht overleden eigenaar gezeten, werd niet verzorgd omdat niemand wist dat dit gebeurd was en heeft dus heel wat te verstouwen gekregen. Toen de familie ontdekte dat hun familielid was overleden, hebben ze onmiddellijk contact met ons opgenomen of zijn Rambo naar ons toe mocht. Natuurlijk mocht dat! We zijn die mooie verdrietige groene jongen gelijk dezelfde dag gaan halen.

Eerst hebben we hem zijn rust gegund om aan zijn verwerking te beginnen en aan zijn nieuwe situatie  te laten wennen. Gelukkig merkten we al snel aan hem  dat hij, zowel lichamelijk als geestelijk, begon op te knappen. Sterker nog, zelfs echt begon te genieten. Steeds meer amazonegeklets horen we voorbij komen, maar een herriemaker is hij helemaal niet.

Hij eet niet veel, maar wel met veel smaak, van zijn gezonde pellets, zijn afwisselende chop, een nootje op zijn tijd. Ook buiten zitten in het zonnetje vindt hij echt heerlijk. Zijn eerst wat rommelige verenpak met nogal wat kale plekken is dan ook nu glanzend en helemaal hersteld. Met andere vogels gaat hij moeiteloos om, al hebben we het idee dat hij nog niet veel soortgenoten gezien heeft in zijn verleden. Maar hij vindt het wel gezellig. Klimmen en klauteren, spelen en slopen moet hij nog een beetje leren. Maar we zien zijn snavel steeds vaker richting een wilgentakje gaan om daar toch eens lekker aan te proeven. En af en toe liggen er ineens allerlei houtsnippers onder de speelboom! Zo leuk om onze Rambo steeds vrolijker te zien worden.

Naar mensen toe deed hij eerst heel onaardig, omdat hij ze best wel eng vond. Niet zo gek natuurlijk, als je vele lange jaren in een kooi hebt gezeten. Overigens werd er wel degelijk van hem gehouden, hoor! Maar ja, jarenlang scoren met “gevaarlijk” uitvallen naar mensen, dat heeft even tijd nodig om afgeleerd te worden. Rambo weet ondertussen wel dat er nu niemand meer onder de indruk is van zijn stoere gedoe, maar blijft het toch – steeds minder vaak en steeds minder  fanatiek – af en toe proberen. Opstappen op de opstapstok gaat inmiddels prima, maar op de arm/hand …. dát moet nog even wat beter  geoefend worden dus ;-).  Maar die  mooie groene griezel is een slimme jongen, dus dat komt zeker goed bij hem!

Hij komt er wel, onze Rambo. Misschien vind je het leuk om daar de rest van zijn leven van te kunnen genieten? Want hij zoekt natuurlijk nog een thuisje voor het leven :-).