Lorito, die bij ons kwam als Lorita, is een lieve, taaie ouwe rakker. Een geelvoorhoofdamazoneman van zeer ruim 50+ jaar, die halsoverkop weg moest bij zijn vorige eigenaar. Eerst, tientallen jaren geleden, bij opa gewoond (hoe lang is onbekend), toen naar moeder gegaan (ca. 50 jaar) en nu een jaar of 3 à 4 bij zoon, die niks met de vogel had maar wel wilde dat hij goed terecht kwam. We hebben hem dus als de wiedeweerga opgehaald, laten testen, chippen en onderzoeken, en zijn rap begnnen met hem aan te laten sterken. Want ow, wat was die arme Lorito zwak. Eten deed hij de eerste tijd ook niet of nauwelijks, dus we hebben hem zo goed mogelijk ondersteund met hem vloeibare juvenile toe te dienen. En gelukkig heeft dat hem erbovenop geholpen! De testuitslagen waren goed, Lorita bleek LoritO te zijn, en zijn goede Vrolijke leventje kon beginnen.

En dat was niet aan dovemansoren gezegd ! Want wat knapt Lorito op, zowel geestelijk als lichamelijk. Hij zit nu te genieten van heerlijk gezond eten en jummie papegaaiensnackjes, zit op een rustig eigen plekje bij de gezelligheid en de andere papegaaien, zit regelmatig heerlijk op zijn amazones te brabbelen en te giechelen en geniet volop. En wij van hem. In de opvang hebben we wel ontdekt, dat Lorito heel slechtziend is. We vermoeden dat hij met zijn linkeroogje niet meer kan zien en met zijn rechteroog nog wel iets. Maar daar houden we rekening mee. Lorito is alleen maar af en toe met een handschoen gepakt, dus opstappen kent hij niet en tam zijn ook niet. Een blinde vogel leren opstappen is een uitdaging , maar hij stapt nu keurig op de handdoek op die hem wordt voorgehouden en kan op deze manier toch vervoerd worden. Dappere dodo, dat hij dat toelaat en inmiddels ook prima vindt. Lorito’tje heeft inmiddels, toen het lekker weer was, ook al een paar keer buiten gezeten, misschien wel voor het eerst van zijn leven. Tjonge, je ziet hem daar zo van genieten: frisse lucht, het zonnetje op zijn bastje, papegaaiengezelschap, lekkere snackjes!