Een flinke autorit was de start van Kokkie’s nieuwe avontuur. En direct een hele grote stap voor Kokkie! Want ondanks dat er veel van hem gehouden werd, had hij zijn vertrouwde woonkamer en tuin enkel vanachter de tralies van zijn kooitje mogen bekijken. Dus mee op pad, direct naar de vogelarts voor testen, in quarantaine en – toen alle testresultaten okee waren – in de opvang. Dat was een hele verandering voor die knappe Kokkie. Maar wat doet hij het goed!

Met zijn grote voetjes, buikje dun bezaaid met roze veertjes en ondeugende scheve bekkie, heeft Kokkie een wat koddige uitstraling. Maar vergis je niet, daarachter gaat dus een hele stoere dappere vent schuil. Hij grijpt met beide pootjes alle kansen op een nieuw en vrolijk bestaan aan. De eerste dag bij zijn opvanggezin stapte hij direct al voorzichtig, maar met een zelfverzekerde blik, netjes op de arm. ‘Laat maar eens zien wat de wereld te bieden heeft’ leek hij te denken.

De eerste dagen bleef Kokkie nog even op veilige afstand van de andere vogels in het opvanggezin. Wat Kokkie betrof, was dat trouwens helemaal niet nodig. Direct na de eerste kennismaking, lekker buiten in de volière, zat hij erbij alsof hij al jaren gewend was vogelvriendjes te hebben. Soms lijkt hij zelfs naar de andere opvangvogels te kijken met een blik als ‘stel je niet zo aan’, als ze het een beetje spannend vinden. Zelfs voor de grote kippen die in de tuin rondstruinen kent hij geen angst. Hij geniet volop van de zon op zijn blote buikje, zeker als er af en toe een verfrissende sproeibeurt bij komt kijken. En ’s avonds gaat hij met plezier ook weer zijn fijne slaapkooi in.

Buiten zijn kooitje begint Kokkie steeds meer mensenvrienden te maken. Ook daarbij stapt hij keurig op de arm. Soms twijfelt hij nog wel even hoor, sommige mensen lijkt hij gewoon net iets aardiger te vinden dan andere. En dat is niet erg, dat herkennen we zelf maar al te goed! Het belangrijkste is dat hij het uiteindelijk netjes opstapt en niet lelijk doet. Wanneer je begint te lopen pakt hij je extra stevig vast, het liefst met een pootje aan je biceps. Met wat extra gefladder zorgt hij ervoor dat hij keurig op je arm blijft zitten. Door jarenlang in een klein kooitje gewoond te hebben, is zijn evenwichtsgevoel namelijk nog niet zo goed. Maar dat komt goed, Kokkie doet er erg zijn best voor!

Vanuit zijn kooitje stapt Kokkie nog wat lastiger op de arm. Bij zijn vertrouwde mensen is dit geen probleem, bij vreemden wil hij wel eens een beetje te stoer doen. Zijn opvanggezin is hier keihard op aan het oefenen met hem. Gelukkig stapt hij altijd wel netjes op de handdoek of een opstapstok. Als het deurtje van de kooi weer dicht is, is ook de grootste spanning er weer af. Voorzichtig steekt hij zijn snaveltje dar door de tralies om even lekker gekriebeld te worden. Voorzien van luid commentaar bestaand uit verschillende varianten op ‘oeoeoeoehoe’ en ‘aaaaah’ laat hij duidelijk merken dat hij geniet van een knuffel.

Kokkie is een knapperd, van buiten en van binnen. Want ik geef het je te doen, om na 20 jaar gevangenschap je zo soepeltjes aan een heel andere, Vrolijke leefwijze aan te passen! Zo’n knapperd verdient een héél erg goed nieuw huisje!