UPDATE: onze Basil is een …. popje!

Ons lieve grijze opvangertje Basil heeft nog een grote verrassing voor ons in petto: is het nou een jongetje of een meisje? Gedurende zijn (?) hele leventje van ca. 25 jaar heeft men gedacht dat hij (?) een man is, maar getest is hij er nooit op. Dat gaat op heel korte termijn alsnog gebeuren, dus wie weet …… Voor het gemak noemen we hem (?) nu maar even een jochie, dus hij/zijn enz. ;-). Als we zeker weten hoe het zit, zullen we jullie dat natuurlijk ook melden.

Of het nou een man of een pop is, dát weten we nog niet. Maar dat hij lief en zachtaardig en een dapper dodo’tje is, dát weten we heel erg zeker. Het ventje is rustig, maakt geen herrie, zegt wel wat dingen op het precies juiste moment (“Doei” bij het weggaan, “Hoi” bij het terugkomen, enz.) en heeft overduidelijk humor. De andere papegaaien in het opvanggezin vindt-ie leuk, hij kijkt zijn kraaloogjes uit en is heel vriendelijk. Trouwens, ook van de honden en de katten en de kippen trekt-ie zich bar weinig aan, hij vindt ook dat wel heel gezellig. Het is overduidelijk dat er altijd veel van hem gehouden werd en er met veel liefde voor hem werd gezorgd, want hij heeft alle vertrouwen in de mens en alles wat daarbij hoort.

Ook qua bewegingspatroon is hij rustig, maar dat heeft ook wel een oorzaak. Basil zit erg in elkaar gezakt, min of meer op zijn buik, en loopt ook niet makkelijk en dus niet graag. Zijn pootjes zijn slap en staan scheef, dus hij kan ze niet goed gebruiken. De oorzaak daarvan is hoogstwaarschijnlijk omdat hij altijd, zijn hele ca. 25 jaar, op een rechte stok heeft gezeten van dezelfde afmeting. Daardoor hebben zijn voetjes erg aan kracht verloren en zijn naar die stok gaan staan. Ook zal slechte voeding (doppinda’s, zonnebloempitten) een rol hebben gespeeld.

Met die voeding komt het helemaal goed, Basiltje eet met graagte van de gezonde biologische pellets en ook chop en nootjes probeert hij nieuwsgierig uit. Dus die inhaalslag is al volop begonnen. Het oefenen met zijn pootjes zal langer duren, heeft zijn tijd nodig. Maar komt ook goed, of in ieder geval heel veel beter dan nu. Hij zit nu op schots en scheve natuurtakken en onbewerkte touwen van verschillende maten en diktes, zodat zijn pootjes echt aan het werk moeten en de spieropbouw is begonnen. Dat is hard werken voor die lieve jongen, maar ook dat doet hij dapper. Dus met tijd, de juiste voorzieningen, geduld en begrip gaat Basil ongetwijfeld veel mobieler en beweeglijker worden.

Hoe lief en zachtaardig hij is, blijkt wel uit het feit dat we hem niet zomaar kunnen laten opstappen vanwege die slappe pootjes. Maar hem daar intensief mee moeten helpen: pootjes op de hand/arm/opstapstok zetten en de teentjes eromheen plooien, soms zelfs gewoon om zijn lijfje vastpakken om hem uit een lastig hoekje te helpen. En …. hij vindt alles bést! Ja natuurlijk, hij moppert dan wel even, maar heeft nog geen enkele poging tot bijten gedaan en zal dat naar verwachting ook niet gaan doen. Zo dapper!

Wat een poepie en wat boffen we toch weer dat we zo’n lieve Basil in de opvang hebben!  Ga jij ook boffen, als hij jouw hart inkruipt? Offe … als ZIJ dat doet? 😉