Stichting Vrolijke Papegaai zet zich met hart en ziel in voor papegaaien, om hen een beter leven te geven. Wát we doen staat hier ook op de site. Maar waaróm doen we dat nou eigenlijk, wat is onze drijfveer, onze passie, onze inspiratie? Dat kunnen we het beste uitleggen aan de hand van de geschiedenis van blauwgele ara Kobus, onze kanjer, onze bikkel. Want die geschiedenis laat, beter dan wat dan ook, zien waarom SVP bestaat.
Kobus, 9 jaar jong, werd door een aantal geweldige dierenvrienden gevonden in en gered vanuit een fabriekshal, waar hij onder gruwelijke omstandigheden leefde. Dat lijden had veel beschadigd bij Kobus. Zijn lijfje was erdoor gesloopt. Maar niet zijn levenskracht en strijdlust. Dapper onderging hij alle ellende.
Aan al dat lijden kwam een einde na die hartverwarmende reddingsactie door een groep dierenvrienden die hutje bij mutje hebben gelegd om hem uit die afschuwelijke situatie weg te kopen (!). Daarna is hij door hen afgestaan aan SVP waar hij eindelijk de (medische) zorg kreeg die hij al jarenlang hárd nodig had. Zijn afschuwelijk pijnlijke pootstomp met open botbreuk werd afgezet, daarna was onze Kobus na jaren pijnvrij! Hij kreeg dag en nacht goed volwaardig voer en heerlijke papegaaiensnacks, hij kreeg aandacht en zorg en liefde, hij kreeg zon en wind op zijn bolletje, werd gedoucht, ging mee naar evenementen. Hij genoot, al was het natuurlijk ook vaak best spannend voor hem. Maar zijn oogjes straalden, zijn weinige veren begonnen voorzichtig te glanzen, zijn krop was voortdurend goed gevuld. Het goede leventje kon éindelijk beginnen voor deze knokker, deze bikkel, dit blauw-gele jongetje dat zó graag gezond, gelukkig en Vrolijk wilde worden. Het was hartverwarmend, ontroerend, indrukwekkend om dit mee te mogen beleven.
Maar toen sloeg het noodlot toe. Kobus kreeg luchtwegproblemen: een bacterie, schimmelvorming, hartproblemen. Hij moest opgenomen voor zuurstoftherapie, medicatie, medische zorg. Hij had het benauwd … en wij met hem.
De schade die anderen aan Kobus hebben toegebracht, kon echter niet meer gerepareerd worden. Ondanks alle zorgen, alle liefde, alle mensen die met dit lieve ventje meeleefden, alles wat we als SVP voor hem hebben gedaan, heeft Kobus toch de strijd op moeten geven. Het is zó oneerlijk, zó verdrietig ….
Na sectie hebben we de stoffelijke resten van Kobus laten cremeren en zijn as uitgestrooid op een wonderlijk mooie plek aan de Oosterschelde, zodat hij met de wind onder zijn vleugels weg kan vliegen.
Dag lieve dappere vechter, dág kanjer Kobus. Hopelijk vlieg je nu in alle vrijheid en gezondheid over de regenboogbrug. Dág lief ventje!
Daarna
Kobus’ lijden en dood zijn niet voor niets geweest. Die bikkel heeft heel veel losgemaakt: motivatie, emoties, warmte, liefde, zorg, donaties, bekendheid. SVP heeft een Kobus-kas in het leven geroepen: een potje met geld voor noodgevallen als Kobus waar mensen gericht voor kunnen doneren. Het besef is weer extra groot geworden bij mensen dat je niet met dieren mag omgaan zoals de oude eigenaar deed. En ons, als vrijwilligers van SVP, heeft het nóg sterker gemotiveerd om ons voor papegaaienwelzijn in te blijven zetten, met hart en ziel! Niet alleen voor kanjer Kobus, ook voor al die andere Kobusjes! Kobusjes zoals Jacobientje, zoals Berryl, zoals …..
Sterke, o zo lieve, kwetsbare Jacobientje
Er zijn dus meer, veel te veel, Kobusjes, die het – soms tientallen jaren lang – gruwelijk slecht hebben. Lees het verhaal van Jacobientje, ons overlevertje, en word er verdrietig én blij van. Want ook voor de Jacobientjes: stokoud, dapper, sterk, zwak en vol vertrouwen, is Stichting Vrolijke Papegaai er, met alle liefde en zorg.
Dat papegaaien survivors zijn, dat ze soms ondanks alles iets van hun leven proberen te maken, dat ze zich snel en graag aanpassen aan nieuwe omstandigheden, dat weten we met zijn allen eigenlijk wel. Maar soms komt er zó’n duidelijk voorbeeld van dit alles op ons pad. Ons opvangertje Jacobien, blauwvoorhoofdamazone pop, is hét voorbeeld van hoe onvoorstelbaar sterk een papegaai kan zijn, hoeveel moed ze hebben, wat ze allemaal kunnen overleven en er zelfs nog plezier in kunnen krijgen. Wat een heel erg bijzonder vrouwtje, die Jacobien!
Toen ze bij ons in de opvang kwam, bleek ze zwak te zijn, heel zwak, en in een bar slechte conditie. Aan één oogje is ze volledig blind, waarschijnlijk al heel veel jaren. Maar waar we hoop door kregen, was door die vastberaden oogjes, door die uitstraling van: “en ik wïl en zál leven, ik maak er ondanks alles nog iets van!” Zó dapper, zó sterk, zó ontroerend. Niemand weet precies hoe oud ze is, maar ze moet minstens 65 jaar zijn.
Jacobien is goed opgeknapt, al blijft ze zwak natuurlijk. Haar redding in de laatste tientallen jaren en ook nu is waarschijnlijk, dat ze niet kieskeurig is. Ze probeert alles en lust heel veel. Voorheen was dat pure noodzaak, want ze kreeg alleen zaad en af en toe een stukje appel. Maar nu krijgt ze allerlei supervoer, pellets, fruit, juvenile, supplementen. En ze eet … en eet …. en eet! Tjonge, wat geniet ze en wat vindt ze het ook heerlijk om op haar eigen boompje buiten in het zonnetje te zitten stoven. Ze gaat zelfs al een beetje slopen, een beetje klimmen en klauteren, heel langzaam en voorzichtig. En ze stapt zelfs ook al op! Het is een kánjertje, ons Jacobientje!
Na een gelukkig en Vrolijk jaar met liefde, zorg en heel veel fijne dingen, is lieve sterke Jacobientje op 6 september 2017 zachtjes en in alle rust overleden. Wat missen we je, meisje.
Tevreden, Vrolijke, lieve, dappere Berryl
Berryl, een geelvoorhoofdamazoneman, werd eind 2017 halsoverkop, samen met een drietal andere papegaaien, uit een leegstaand huis weggehaald. De vorige eigenaar van deze vogels viel volkomen onverwacht weg als verzorger en de vogels bleven achter. Gelukkig werden wij ingeseind door een zorgzaam familielid en konden we alle vier de papegaaien een heerlijke plek geven. Zo ook Berryltje.
Al maanden voordat hij overleed hadden wij besloten dat wij onze Berryl niet zouden herplaatsen. Hij had ondertussen flinke neurologische problemen gekregen, waardoor zijn coördinatie en evenwicht zeer wankel waren geworden. Ook zijn zicht is steeds slechter geworden, dus wij wilden hem weer een nieuwe situatie niet aandoen. Berryl mocht voor altijd blijven bij zijn opvanggezin, waar hij rustig en tevreden was en bescheiden genoot van zijn Vrolijke leventje.
Maar nu … is onze lieve Berryl er niet meer. Hoewel hij steeds zwakker werd, kwam het moment van overlijden van deze mooie, groene man toch onverwacht. Hij vloog van de ene minuut op de andere, over de regenboogbrug. Zoals hij was, ging hij ook: rustig, zonder drama, zachtjes en zoetjes. Wat zullen we hem missen, die dappere lieve Berryl. Dit stond op onze website over Berryl en zó zullen we hem ons altijd blijven herinneren:
“Berryl is al een oude man, we weten niet precies hoe oud, maar het zou zomaar eens 60 jaar of ouder kunnen zijn. Hij moest best van ver komen: zwakke pootjes, weinig grip, niet zo best evenwicht en zeker in het begin bang voor handen. En daar zijn nog neurologische problemen bij gekomen. Dus hij verdient én krijgt extra aandacht, een speciale behandeling, veel liefde en zorg. En hij doet zelf ook fantastisch zijn best. Kánjer!
Hij is inmiddels heel overtuigend over op de pellets, juvenile, birdbread, allerlei soorten fruit en noten en heerlijke, gezonde papegaaiensnacks. Stapte hij eerst alleen maar op op de opstapstok, nu doet hij dat ook op de blote hand! En maar al te graag, want hij weet natuurlijk dat hij dan wat lekkers krijgt of naar de speelboom mag. Dus dat opstappen, dat vindt-ie de moeite waard! Hij doet het wel heel voorzichtig, langzaampjes en wiebelig, vanwege zijn neurologische en evenwichtsproblemen. Maar heel rustigjes en in vertrouwen zit hij op zijn eigen veilige privéplekje, in het zonnetje, met een bakje met lekkertjes. Lieve Berryl is tevreden en wij zijn superblij met deze stokoude, dappere groene man! We hopen dat hij nog heel lang op zijn eigen rustige manier van zijn leventje zal kunnen genieten.”
Dat laatste mocht, verdrietig genoeg, niet zo zijn. Op 4 februari 2019 overleed hij. Maar Berryl’tje heeft wel tot het allerlaatste moment liefde, zorg en aandacht gekend en heeft daar intens van genoten. En daar genoten wij dan weer van.
